Γρατζούναγε το σάζι καθισμένος οκλαδόν ο μπεκτασής δερβίσης. Δίπλα απ\' το μεγάλο τσεσμέ όπου ξαπόσταγε. Ρακένδυτος, περιδεής και νηστικός. Η νοητή γραμμή, από τις θολωμένες κόρες των ματιών, κατέληγε ντουγρού, στο Γκαζιλέρ Κουλέ! Στον Πύργο των Πιστών! Στόχευε σταθερά στο σαχίνι! Τουτέστιν το γεράκι, τουρκιστί. Το γεράκι εκείνο, που γραπώνονταν γερά με τα γρυπά του νύχια, σε μια απ\' τις επάλξεις και του έμοιαζε πολύ. Τόσο πολύ, που θα \'λεγες αβίαστα πως ήτανε αυτός! Φτυστό και απαράλλαχτο! Αυτό ήθελε να \'ναι κι αυτό έβλεπε. Ένα γεράκι στον Πύργο των Πιστών! Κι ο ήχος του νερού καθώς ξεχύνονταν στη γούρνα του τσεσμέ, έδενε, σχεδόν γινόταν ένα, με το μακρόσυρτο βραχνό μουρμουρητό του. Τα δυο μαζί, ο ποταμός Εζνέρ, όπου τα αειπάρθενα αργόσχολα ουρί, λούζανε τα στιλπνά και άφθονα μαλλιά τους. [...]

(από την εισαγωγή)